Castillakanaal

Al in de 16e en 17e eeuw waren er ideeen en plannen voor kanalen in het Castelliaanse gebied. Het transport van graan uit de regio zou profiteren van een goede transportmogeijkheid in de regio. Het werk aan het kanaal begon in 1753 bij de plaats Calahorra de Ribas. Na een jaar was er 25 kilometer kanaal gegraven, en werd het werk onderbroken.

Enkele jaren later, in 1759 werd er opnieuw begonnen met het graven van het kanaal, echter nu vanaf Alar del Rey richting het reeds gegraven deel bij Calahorra de Ribas. Dit deel zou het noordelijke deel van het kanaal worden, en sloot dus aan op het reeds gegraven deel van Campos. Scheepvaart was vanaf 1791 mogelijk op het noorderlijke deel en het 25 kilometer lange gedeelte van Campos.

Vervolgens werd het kanaal verder gegraven richting Palencia. Het uitbreken van de onafhankelijksoorlog en de daaropvolgende politiek, economische en sociale crisis veroorzaakte grote schade aan het kanaal. Het graven aan het kanaal werd bij Soto Alburez bij Dueñas in 1804 onderbroken.

In 1828 werd door koning Ferdinand VII opgedragen het project aan een particulier bedrijf te gunnen. In 1831 werd de verdere bouw en exploitatie over genomen door de Compañía del Canal de Castilla. De companie zou voor het graven van het verdere kanaal, zeven jaar de tijd krijgen, en aansluitend 80 jaar het kanaal mogen exploiteren. Een nieuwe oorlogsperiode maken de bouwtijd van 7 jaar onmogelijk, en werd er een nieuwe bouw en exploitatietermijn overeen gekomen. 

In 1849 was het zuidelijke tak van het kanaal tot aan Valladolid klaar. Ook het deel van Campus werd tot aan het eindpunt Medina de Rioseco uitgebouwd. 

Door de in gebruikname van het spoor van Valladolid - Medina de Rioseco verdween het transport volledig van het kanaal. Daarmee bleef alleen de op water aangedreven graanmolens, irrigatie voor 23.000 ha landgrond en later de energie winnende functie over.